Mislukken om te slagen
Regelmatig mag ik ergens een workshop geven of een praatje houden. Ik kan me nog voor de geest halen hoe dat was de eerste keer op een podium. Zwetend en stotterend, alsof het de eerste spreekbeurt op de basisschool betrof. Dat zweten klopt wel maar stotterend en naar woorden zoekend, dat zal het publiek nooit zo gemerkt hebben (hoop ik).
Plankenvrees heb ik eigenlijk altijd: heb ik me goed genoeg voorbereid, wat weten ze al? Zitten ze wel op mij te wachten. Eigenlijk is dit heel gezonde spanning. Toch sluipt het er in: je 10de sessie over hetzelfde onderwerp, je hoort jezelf hetzelfde grapje maken en dan ineens: de mislukking. Iemand uit de zaal die feedback heeft op je presentatie, of je verhaal. Kortom je bent mislukt en hebt de plank misgeslagen.
En wat dan? Elke keer als me dit overkomt maakt het me weer alert dat het mis kan gaan, dat de voorbereiding beter kan en dat ik tijd moet nemen om me echt te verdiepen en/of contact te maken met het publiek. Ik ben er van overtuigd dat ik steeds weer goed kan presteren doordat er af en toe een mislukking tussendoor zit. Ik had er vorige week weer eentje, net niet goed aangesloten op de doelgroep en dan 1 slechte evaluatie. Waarvoor dank want mede daardoor kan ik de volgende keer beter presteren!
Slagen kan niet zonder een mislukking af en toe….die houden ons brein scherp zodat we niet op de automatische snelwegen vertrouwen maar steeds opnieuw een nieuwe weg bedenken!