'Het is de kunst het leven te ontvangen dat er voor je is.'

Karin Brugman Criticoloog

De Innerlijke Criticus: (kijkt over Karins schouder mee)
‘Wat een belachelijke hoeveelheid tekst zeg. Dat lezen mensen toch nooit!

Karin: (probeert enthousiast te blijven)
‘Misschien wel als ik over mijn expertise vertel. Ik ben Karin Brugman, Criticoloog bij het Instituut voor Faalkunde.’

Innerlijke Criticus: (slaakt een zucht)
‘Doe niet zo semiwetenschappelijk Karin! Zoveel stelt dat niet voor.’

Karin:
‘Dat is precies het probleem. Dat jij niet alleen mij, maar ook vele andere mensen het gevoel geeft dat ze niet goed genoeg zijn en dat wat ze doen niks voorstelt!’

Innerlijke Criticus: (lichtelijk trots)
‘Ja, dat doe ik. Ik ben namelijk zowel hoog sensitief als hoogbegaafd. Ik zie al je tekortkomingen en ik ken al je zwakke plekken. Bovendien attendeer ik je graag op personen die leuker, slimmer, mooier en succesvoller zijn dan jij.’

Karin: (kijkt even naar de Innerlijke Criticus)
‘Het lijkt wel of je er plezier in schept om dat te doen’.

Innerlijke Criticus: (enthousiast)
‘Dat heb ik zeker! Ik kan mijn bevindingen over wat er fout is aan je uiterlijk, je gedrag, je gevoelens en gedachten met veel passie en overtuiging brengen. En dat zonder enige training op dat gebied.’

Karin: (moet er een beetje om lachen)
‘Ja maar ik ken jou ook. Ik heb vele Innerlijke Critici gesproken en hun uitspraken bestudeerd. Zo ben ik uiteindelijk Criticoloog geworden. Ik weet alles van zelfkritiek en van feedback in het algemeen. Ik ben me ervan bewust dat jij het eigenlijk goed bedoelt. Je wilt zo graag alle kritiek van de buitenwereld vóór zijn. Door op me te vitten probeer je me voor afwijzing en falen te behoeden.

Innerlijke Criticus: (iets milder)
‘Ja ik wil eigenlijk gewoon dat iedereen je fantastisch vindt.’

Karin: (knipoogt)
‘Dat weet ik toch.’

De Innerlijke Criticus: (bezorgd)
‘Ik ben bang dat je fouten maakt als ik er niet bovenop blijf zitten.’

Karin:
‘Dat doe ik toch wel. Ik maak fouten. Ik schiet tekort en soms faal ik. Doen we dat niet allemaal op sommige gebieden?’

Innerlijke Criticus:
‘Dan moet je daar wat aan doen.’

Karin: (gaat er eens goed voor zitten)
‘Misschien is het de kunst, is dat het proces van volwassen worden: leren om los te laten hoe je vindt dat je behoort te zijn en hoe je leven eruit zou moeten zien.’

Innerlijke Criticus:
‘Wat is daar in hemelsnaam het nut van?’

Karin:
‘Om daardoor het leven dat er ís en dat voor je ligt te kunnen ontvangen. Dat is van jou met alle fouten en alle tekorten erbij.’

Innerlijke Criticus:
‘Nou lekker dan. Maar dan ga ik vanaf nu op je vitten als het je niet lukt je onvolkomenheden te accepteren!’

Karin:
‘Jij bent ook onverbeterlijk hè.’

Innerlijke Criticus: (knikt en glimlacht)

-RUIMTE VOOR IMPROVISATIE-